غریب از نگاه امام علی(ع)
گروه اجتماعی: علتِ نزدیکی غریبه‌ها و دوری فامیل‌ها، از جهت صمیمیت، صداقت، صفا و یک‌رنگی است.چه‌بسا افرادی به‌لحاظ نسبت و خویشاوندی از انسان دور هستند و یا از لحاظ مکان و جغرافیا با انسان فاصله دارند و یا از لحاظ زمانی بسیار دورند و یا زبان و فرهنگ یکسانی ندارند لیکن با انسان هم‌دل و صمیمی هستند و در مرام و مسلک و عقیده به انسان نزدیک و شریک هستند و چه‌بسا برخی از افراد در همه این وجوه به انسان نزدیک باشند اما کمترین نزدیکی و قرابت نداشته باشند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از لرستان، معمولاً غریب به کسی میگویند که به شهر و دیاری وارد شده و هیچ فامیل و خویشاوندی ندارد، یا از شهر و دیار و نزدیکان خود دورافتاده است.اما از نگاه امام علی(ع) غریب کسی است که دوستِ خوب، نداشته باشد.منظور از غربت، غربت دیار نیست بلکه غربت یار است.
غربت، حالت دردناک و خسته‌کننده‌ای دارد و کسی‌که با هیچ‌کس و هیچ چیز رفیق و همدم نیست، روزگارِ افسرده و غم‌باری دارد.کسی‌که با خدا، مردانِ خدا، کتاب و وسایل مفید و سازنده رفیق نیست، غربتِ سختی را تجربه میکند.
امام علی(ع) در فراز چهل و یکم از نامه خود به فرزندش امام حسن‌مجتبی(ع) درباره «غریبه‌ها و آشناها» فرموده است: «بسا دوری که نزدیک‌تر از نزدیک و نزدیکی که دورتر از دور است» یعنی افراد دور گاهی از فامیل هم به انسان نزدیک‌تر میشوند و برعکس، فامیل و خویشاوند نزدیک، از هر غریبه‌ای هم ناآشناتر میشوند.
علتِ نزدیکی غریبه‌ها و دوری فامیل‌ها، از جهت صمیمیت، صداقت، صفا و یک‌رنگی است.چه‌بسا افرادی به‌لحاظ نسبت و خویشاوندی از انسان دور هستند و یا از لحاظ مکان و جغرافیا با انسان فاصله دارند و یا از لحاظ زمانی بسیار دورند و یا زبان و فرهنگ یکسانی ندارند لیکن با انسان هم‌دل و صمیمی هستند و در مرام و مسلک و عقیده به انسان نزدیک و شریک هستند و چه‌بسا برخی از افراد در همه این وجوه به انسان نزدیک باشند اما کمترین نزدیکی و قرابت نداشته باشند.
از این‌روست که جوان باید به ملا‌ک‌ها و معیارهای انتخاب دوست، دقت کند، حتماً نیاید رفیق خود را از میان فامیل برگزیند، زیرا چه‌بسا خویشاوندی که از نظر عقیده، رفتار و خلق و خو، از ما دور باشد، اما غریبه‌ای که با ملاک‌های اسلامی و انسانی ما هم‌خوانی داشته باشد.
هیچ فامیل و آشنایی، به انسان نزدیک‌تر از زن و فرزند نیست، اما گاهی همین افراد نیز در نقشِ دورترین دورها ظاهر میشوند و دشمنی میورزند.قرآن‌کریم در آیه 14سوره تغابن با این مضمون «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ وَأَوْلَادِكُمْ عَدُوًّا لَّكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ وَإِن تَعْفُوا وَتَصْفَحُوا وَتَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» فرموده است: «همانا بعضی از همسران و فرزندان‌تان دشمن شمایند.پس از آنان حذر کنید».
رهنمود امام علی(ع) درباره دوستی این است که چه‌بسا فردی که در شهر و دیار خود، ساکن است و اقوام و آشنایان فراوانی دارد، اما با هیچ‌یک از آنان، دوست نیست و توانایی انتخاب و نگه‌داری دوستِ شایسته را ندارد غریب است؛ هرچند در شهر و آبادی خویش باشد.
چنین افرادی به‌سبب ناتوانی در برقراری ارتباط اجتماعی و داشتن روحیه‌های انزواطلب و گوشه‌گیر یا خُلق و خوی تند و خشن، معمولاً با مردم نمیجوشند، لذا رفیقی برای خود انتخاب نمیکنند.از نگاه امام علی(ع) این‌گونه افراد، ناتوان‌ترین مردم هستند. کمااینکه امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: «ناتوان‌ترین مردم، کسی است که از دوست‌یابی ناتوان باشد و ناتوان‌تر از او کسی است که دوستان یافته را از دست بدهد».
غربت، حالت دردناک و خسته‌کننده‌ای دارد و کسی‌که با هیچ‌کس و هیچ چیز رفیق و همدم نیست، روزگارِ افسرده و غم‌باری دارد.کسی‌که با خدا، مردانِ خدا، کتاب و وسایل مفید و سازنده رفیق نیست، غربتِ سختی را تجربه میکند.
امام علی(ع) در فراز چهل و یکم از نامه خود به فرزندش امام حسن‌مجتبی(ع) درباره «غریبه‌ها و آشناها» فرموده است: «بسا دوری که نزدیک‌تر از نزدیک و نزدیکی که دورتر از دور است» یعنی افراد دور گاهی از فامیل هم به انسان نزدیک‌تر میشوند و برعکس، فامیل و خویشاوند نزدیک، از هر غریبه‌ای هم ناآشناتر میشوند.
علتِ نزدیکی غریبه‌ها و دوری فامیل‌ها، از جهت صمیمیت، صداقت، صفا و یک‌رنگی است.چه‌بسا افرادی به‌لحاظ نسبت و خویشاوندی از انسان دور هستند و یا از لحاظ مکان و جغرافیا با انسان فاصله دارند و یا از لحاظ زمانی بسیار دورند و یا زبان و فرهنگ یکسانی ندارند لیکن با انسان هم‌دل و صمیمی هستند و در مرام و مسلک و عقیده به انسان نزدیک و شریک هستند و چه‌بسا برخی از افراد در همه این وجوه به انسان نزدیک باشند اما کمترین نزدیکی و قرابت نداشته باشند.
از این‌روست که جوان باید به ملا‌ک‌ها و معیارهای انتخاب دوست، دقت کند، حتماً نیاید رفیق خود را از میان فامیل برگزیند، زیرا چه‌بسا خویشاوندی که از نظر عقیده، رفتار و خلق و خو، از ما دور باشد، اما غریبه‌ای که با ملاک‌های اسلامی و انسانی ما هم‌خوانی داشته باشد.
هیچ فامیل و آشنایی، به انسان نزدیک‌تر از زن و فرزند نیست، اما گاهی همین افراد نیز در نقشِ دورترین دورها ظاهر میشوند و دشمنی میورزند.قرآن‌کریم در آیه 14سوره تغابن با این مضمون «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ وَأَوْلَادِكُمْ عَدُوًّا لَّكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ وَإِن تَعْفُوا وَتَصْفَحُوا وَتَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» فرموده است: «همانا بعضی از همسران و فرزندان‌تان دشمن شمایند.پس از آنان حذر کنید».
رهنمود امام علی(ع) درباره دوستی این است که چه‌بسا فردی که در شهر و دیار خود، ساکن است و اقوام و آشنایان فراوانی دارد، اما با هیچ‌یک از آنان، دوست نیست و توانایی انتخاب و نگه‌داری دوستِ شایسته را ندارد غریب است؛ هرچند در شهر و آبادی خویش باشد.
چنین افرادی به‌سبب ناتوانی در برقراری ارتباط اجتماعی و داشتن روحیه‌های انزواطلب و گوشه‌گیر یا خُلق و خوی تند و خشن، معمولاً با مردم نمیجوشند، لذا رفیقی برای خود انتخاب نمیکنند.از نگاه امام علی(ع) این‌گونه افراد، ناتوان‌ترین مردم هستند. کمااینکه امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: «ناتوان‌ترین مردم، کسی است که از دوست‌یابی ناتوان باشد و ناتوان‌تر از او کسی است که دوستان یافته را از دست بدهد».
