دینداری جاهلانه و شک نکردن آسیب و آفت جامعه است
آیت‌الله محقق داماد در واکنش به ابراز نگرانی درباره افزایش دین‌گریزی در جامعه گفت: دین‌گریزی اگر از روی اندیشه باشد، خطری ندارد. اما مشکل اینجاست که هم دینداری و هم دین‌گریزی برخی توام با جهل است. این که کسی به واسطه عملکرد ضعیف چند روحانی کل دین را کنار بگذارد، جاهلانه است.
به گزارش ایکنا، آیت‌الله سیدمصطفی محقق داماد، رئیس گروه مطالعات اسلامی فرهنگستان علوم، در دیدار اعضای انجمن اندیشه و قلم، جهل و ناآگاهی را دشمن نخست خیر همگانی و منافع عمومی و مشکل اصلی جامعه امروز خواند و افزود: ثمره جامعه‌ای که پرسش نمی‌کند و پرسشگری متکی به عقل انتقادی و خردورزی نقادانه در آن کمرنگ است، خیر عمومی نیست. در این شرایط، مهمترین کارکرد نهاد مدنی، تزریق آگاهی و ترویج پرسشگری است و باید دغدغه ما اندیشه‌ورزی و جهل‌زدایی از سپهر عمومی باشد. در این مسیر باید گفت‌وگو کنیم که چگونه می‌توان جامعه را به سمت آگاهی و پرسشگری و دانایی سوق داد.
وی با طرح پیشنهاد مقابله با جهل و تزریق آگاهی عمومی در جامعه یادآور شد: فراگیری دانایی یک ضرورت است. البته برخی که خودشان را به خواب زده‌اند را نمی‌توان بیدار کرد، اما در جامعه ما افراد ناآگاه زیادی هستند که می‌توان در بین آن‌ها آگاهی عمومی ایجاد کرد.
آیت‌الله محقق داماد در واکنش به ابراز نگرانی درباره افزایش دین‌گریزی در جامعه گفت: دین‌گریزی اگر از روی اندیشه باشد، خطری ندارد. اما مشکل اینجاست که هم دینداری و هم دین‌گریزی برخی توام با جهل است. این که کسی به واسطه عملکرد ضعیف چند روحانی کل دین را کنار بگذارد، جاهلانه است.
وی آسیب جامعه ما را دینداری جاهلانه و آفت اصلی آن را شک نکردن دانست و افزود: تحلیل خردمدارانه وقایع تاریخی معاصر نیز آگاهی‌بخش و روشنگر برای اصلاح روند‌ها و رویکرد‌های آینده است.
اصلاح و تغییر ممکن نیست
این استاد حقوق در بخش دیگری از سخنانش در پاسخ به دغدغه‌های دبیر گروه حقوق انجمن اندیشه و قلم اظهار داشت: امروز تکلیف آگاهی‌بخشی برای آشنایی مردم با حقوق خود و تکالیف شهروندی داریم و اگر عموم جامعه را به مفهوم و مصداق حق و تکلیف خود آگاه کنیم، راه سودمند و روشنی برای همگان گشوده‌ایم.
محقق داماد توضیح داد: اگر برای رشد فکری مردم احترام قائلیم، باید در آشنایی مردم با حقوق مدنی و فردی و شهروندی و ترویج مفهوم حق برای شهروندان بکوشیم. مشکل ما فهم حق است و جامعه‌ای که نداند از چه حقوقی برخوردار است، تغییر و اصلاح را تجربه نمی‌کند. امروز مکلف به گفت‌وگوی امیدوارانه با مردم و به عرصه عمومی کشاندن حقوق و تکالیف هستیم و روشنگری برای آشنایی با مفهوم حق و تکلیف اجتماعی و تلاش نخبگان برای آگاهی و تفکر جمعی ضرورت دارد. البته صحبت با عموم یک کار ظریف و دشوار است و شما باید درباره شیوه آگاهی بخشی فکر کنید.
حفظ دین در گرو وابسته نبودن
آیت‌الله محقق داماد در ادامه سخنانش، تنها راه حفظ نهاد دین را وابسته نبودن متولیان دین به قدرت خواند و افزود: روحانیت اگر زبان مردم باشد بیشتر محترم و موثراست و معتقدم مردم هنوز سخن یک روحانی اسوه و متقی که حرف برای گفتن دارد را می‌پذیرند.
وی فرهنگ نقادی و قبح‌زدایی از اعتراف به اشتباهات و فرصت‌دهی برای جبران را یک ارزش اخلاقی و در راستای اتکای امور جامعه به خرد برشمرد و گفت: یکی از اشتباهات ما در ایران، خودداری از نقد بزرگان بوده است. من معتقدم نقادی و اعتراف به اشتباه بسیار موثر است؛ چه ایرادی دارد برخی بگویند ما قبلا چنین تصوری داشتیم و اکنون به نتیجه دیگری رسیده‌ایم؟ این روش، رشد و تحول فکری و سیاسی ایجاد می‌کند.
اعتراف به اشتباه و جبران خطاها
این استاد علوم دینی یکی از زیباترین نهاد‌ها در اسلام را نهاد توبه دانست و افزود: «توبه» چهره زیبای اسلام است که در مسیحیت هم نیست. به نظر من یکی از راهکار‌های موثر و بابرکت برای اصلاح جامعه، اعتراف به اشتباه است و چه بسا تعبیر قرآن مبنی بر تبدیل سیئات به حسنات هم موید تاثیر توبه در اصلاح ویرانی‌ها باشد.
وی توضیح داد: می‌توان با حفظ احترام برخی رویکرد‌ها را نقد کرد. البته حسن و قبح هم در برخی موارد قابل تغییر است و شاید بعضی رویکرد‌ها در زمان خودشان درست بوده، اما جاودان نبوده و امروز قابل قبول نباشد. نباید رویکرد کاریزماتیک به شخصیت‌ها راه نقادی و آسیب‌شناسی را مسدود کند.
چهره دین را زیبا و قابل عمل کنیم
عضو فرهنگستان علوم با اشاره به نقش جهل در کنار گذاشتن همه اصول اخلاقی تاکید کرد: یکی از مشکلات جامعه ما افراد جاهلی هستند که از خدا و پیامبر نیز پیش می‌افتند، یکی از راهکار‌های حفظ نهاد دین، آن است که دینی آسان و قابل عمل به جامعه معرفی شود؛ در حالی که ما گاه با اقداماتمان چهره دین را بدسیما و تنفرآمیز کرد‌ه‌ایم و باید کاری کنیم تا دین هم محبوب و هم قابل عمل شود.
گزارش از عطاالله اسماعیلی
انتهای پیام
