کظم غیض؛ صفت فراموش‌شده‌ای که باید از امام موسی(ع) آموخت
مدرس حوزه و دانشگاه‌های زاهدان گفت: ائمه معصوم(ع) حلقه اتصال ما به خدا و رسول‌الله(ص) هستند و خوب است که از هر امام معصوم، حداقل یک صفت را یاد بگیریم؛ به‌عنوان مثال از امام حسن(ع) سخاوت و بخشندگی را بیاموزیم و کظم غیض نیز صفت فراموش‌شده‌ای است که باید آن را از امام موسی(ع) آموخت.
هانیه پنبه‌پز، مدرس حوزه و دانشگاه‌های شهرستان زاهدان در گفت‌وگو با ایکنا از سیستان‌وبلوچستان گفت: در مورد تاریخ ولادت امام موسی کاظم(ع) روایت‌ها متفاوت است؛ برخی ولادت ایشان را 7 صفر می‌دانند و برخی نیز میلاد ایشان را بیستم ذی‌الحجه سال 128 قمری اعلام کرده‌اند.
وی ادامه داد: پدر بزرگوارشان امام صادق(ع) و مادرشان برده‌ای آزاد شده به نام بانو حمیده بود که بسیار پاکدامن و فاضله بودند، بطوری که امام صادق(ع) در مورد ایشان فرمود «حمیده همچون طلای ناب بود که در کوره رفته و از ناخالصی‌ها پیراسته شده باشد»؛ این بانو آن‌قدر فقیه و عالم به احکام و مسائل بود که امام صادق(ع) زنان را برای یادگیری مسائل و احکام دینی به ایشان ارجاع میدادند.
مدرس حوزه علمیه زاهدان بیان کرد: ائمه اطهار(ع) همه معصوم بوده و از صفات و سجایای عالیه انسانی برخوردار بودند، با این‌حال هر یک از این بزرگواران به لقبی نام‌گذاری می‌شدند و دلیلش این بود که آن صفت در آن امام معصوم ظهور و بروز بیشتری پیدا می‌کرد و به‌دلیل شرایط زمانی و مکانی، آن صفت نمایان‌تر می‌شد.
وی افزود: مشهورترین لقب امام موسی ابن جعفر(ع) «کاظم» است؛ «کظم غیض» به معنای حلم و فرو خوردن خشم است، زیرا آن‌حضرت نه تنها خشم و غضبی را که اطرافیان بر او تحمیل کردند فرو می‌برد، بلکه در مقابل غضب و بدی آن‌ها نیکی می‌کرد. ایشان از دست دشمنان شکنجه‌ها و ظلم‌ها دید، اما هیچگاه نفرین نکرد و کسی از ایشان یک کلمه سخن خشم‌آمیز نشنید.
پنبه‌پز اظهار کرد: ائمه معصوم(ع) حلقه اتصال ما به خدا و رسول‌الله(ص) هستند و خوب است که از هر امام معصوم، حداقل یک صفت را یاد بگیریم؛ به‌عنوان مثال از امام حسن(ع) سخاوت و بخشندگی را بیاموزیم و کظم غیض نیز صفت فراموش‌شده‌ای است که باید آن را از امام موسی(ع) آموخت.
وی اضافه کرد: یکی دیگر از صفات ایشان که بی کم و کاست در همه ائمه(ع) وجود داشته، عالم بودن است؛ امام کاظم(ع) در روزگاری که با فرقه‌های منحرف روبه‌رو بودند، در جایگاه امامت خودشان از اسلام ناب محمدی(ص) دفاع می‌کردند که نکات علمی فراوانی از ایشان به یادگار مانده است.
این مدرس حوزه و دانشگاه گفت: در زمان حکومت منصور و هارون، قیام‌های پی در پی علویان و بنی‌هاشم با شکست روبه‌رو شد و با شهادت رهبران و حامیان این نهضت‌ها، ثابت شد که در آن شرایط، هرگونه اقدام مسلحانه محکوم به شکست است، بنابراین امام کاظم(ع) برای مبارزه، روش دیگری برگزید و آن سازندگی افراد، بیداری افکار و رسوا ساختن ماهیت پلید حکومت بود. ایشان بخش عمده‌ای از عمرشان را در زندان خلیفه عباسی گذراند، با این حال انسان‌هایی عالم، متدین و سیاستمدار تربیت کرد تا در غیاب ایشان، مبارزه با حکومت را ادامه دهند.
وی بیان کرد: شخصیت معنوی امام کاظم(ع) به‌‌گونه‌ای بود که حتی در زندان‌های عباسی، زندان‌بان‌ها هم شیفته شخصیت والای ایشان می‌شدند و از اجرای دستور قتلی که از سوی خلیفه صادر شده بود سرپیچی می‌کردند، تا این‌که یکی از سرسپردگان دربار، امام(ع) را در داخل زندان مسموم کرده و به شهادت رساند.
پنبه‌پز اظهار کرد: در خصوص شیوه مسموم شدن امام(ع) نقل قول‌ها متفاوت است، برخی علت را غذای مسموم و برخی نیز رطب زهرآلود دانسته‌اند؛ همچنین برخی منابع از وارد کردن صدماتی بر پیکر ایشان یاد کرده‌اند، مواردی مانند ریختن سرب داغ در گلو و پیچیدن جسد در پارچه و سخت فشار دادن آن، بطوری که اثر زهر بر جسد امام(ع) نمایان نشود.
انتهای پیام
