درباره «احمد الباغائی» صاحب «أحکام القرآن» بیشتر بدانیم

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی «جمیرا»، ابوالعباس احمد بن‌علی بن‌احمد الربعی الباغائی، از فقیهان، قاریان، حافظان و اندیشمندان برجسته علوم قرآنی در قرن چهارم و پنجم هجری است.

الباغائی در سال 345 ه ق چشم به جهان گشود. وی ساکن شهر بجایه الجزایر واقع در منطقه کوهستانی اوراس بود و در سال401 ه ق در سن 56 سالگی در اندلس(اسپانیای امروزی) وفات یافت.

وی برای کسب علم به مشرق زمین سفر و نزد شیوخ بسیاری همچون ابوالطیب بن‌غلبون و ابوبکر الادفوی شاگردی کرد.

در سال 376 هجری قمری این عالم بزرگ وارد اندلس شد و توانست از قاریان بسیاری در مسجد جامع «قرطبه» پیشی بگیرد. در آن زمان منصور بن ابی‌عامر، حاکم خلافت اموی در اندلس، از او برای تدریس به فرزندش، عبدالرحمن دعوت کرد. او اما به‌خاطر سرزنش کردن فرزند حاکم اخراج شد و در زمان حکمرانی خلیفه مؤید بالله هشام بن‌حکم، به مقام مشاور ارتقاء یافت. محمد بن‌عتاب از شاگردان این عالم بزرگ است.

الباغائی در نگاه مورخان

یاقوت الحموی در معجم خود درباره الباغائی نوشته که وی در علوم قرآن بی‌نظیر بوده است.

همچنین ابن بشکوال(1182م) در کتاب الصله می‌‌نویسد: الباغائی از حافظان قرآن کریم، اهل علم و فهم و از هوش بالایی برخوردار بوده است، او در قرائت، إعراب، احکام و علم ناسخ و منسوخ قرآن هم‌تایی نداشته است.

ابن‌حیان نیز درباره الباغائی معتقد است، او بر علوم اسلامی اشراف و حافظه‌ای بسیار قوی داشته، همچنین بر علوم قرآن کریم مسلط و چیره بوده به‌گونه‌ای که در عصر او فردی چون وی از چنین مرتبه‌ و درجه‌ای برخوردار نبوده است.

مهمترین اثر از الباغائی کتاب «احکام القرآن» است.